Atoklimpen

Atoklimpen

De beslissing om tussen Gränssjo en Joesjo van de Lapllandsleden af te wijken blijft steken. Maar om dit nog te doen heb ik vier dagen nodig, vier voor dit traject af te leggen en drie om van Granssjo terug in Joesjo te geraken. En zoveel dagen heb ik niet meer. Wat wel nog kan is Atokilmpen en Atostuga mee pikken. Hier overnachten staat al lang op mijn lijstje. De Atokilmpen zijn een bijzondere geologisch fenomeen waar hard vulkanisch gesteente door een zachtere grondlaag priemen. Bovendien zijn ze een sacrale plaats voor de Sami waar ze sinds vele eeuwen hun overledenen begroeven. De overledenen die volgens hun geloof als een schaduw verder leven. Tenslotte is er de Atostuga een huisje wederrechtelijk gebouwd door een Sami in een tijd dat het Sami verbood permanente gebouwen op te richten volgens een koloniale verordening.
Het is dan ook zalig het huisje met de deur open aan te treffen en er de nacht door te brengen.

Atostuga

Terug naar Zweden

 De  beslissing om te overnachten in Noorwegen voor de klim (10%) naar Zweden blijkt een goede geweest te zijn, geen regen wel mist en wolken die het landschap een volledig ander uitzicht geven dan op de heen rit. Op de grens krijg ik nog gezelschap van een rendier dat ongestoord staat te grazen. En de arend die ik op de heenreis zag is er weer op dezelfde plaats waar ik hem eerder zag.

Junkerdal

 

De benen zitten goed dus ik besluit bij het overschrijden van de poolcirkel in één keer door te rijden naar Jakkvik waar mijn auto (hopelijk) nog staat en ik nog eens in een echt bed kan slapen. 

Lonsdal naar Nord natioaalpark centrum E6

Ik kan met de trein  tot op enkele kilometers van de plaats waar de N77 die naar Zweden leidt van de E6 af gaat en de fiets kan weer zonder gedoe mee. Een opportuniteit die we niet laten liggen. De 100km die ik afgetrapt heb kan ik nu rustig herleven van achter het versterken.

Trein in het eindstation Bodø op de Nordlands bahn naar Trondheim (729km)

We zijn met twee die uitstappen in Lonsdal, de andere is een hiker die langs de E1 wandelweg naar Trondheim wil stappen.

Goed en wel op de fiets begint het hevig te regen met achter mij de mobilhome stoet die naar de Lofoten trekt. Over het algemeen zijn ze hoffelijk maar een weet mij bijna van de baan te rijden tijdens een inhaalmanoeuvre. Zal wel geen Noor geweest zijn. 

Ik besluit mijn laatste kans op een camping hut te grijpen voor de klim begint zodat wat nog droog is ook zo blijft. Zweden wacht wel tot morgen.

 

Nord natioaalpark centrum aan de E6

Bodo

Saltdalsfjorden in Setså

  

Soms gaat het over afgescheiden fietspaden,  maar soms rijdt je ook gewoon op de grote baan. Ineens verschijnt of verdwijnt dan zo een pad zonder veel aanduiding. Deze ochtend stonden twee tunnels op het programma dat zag ik echt niet zitten met de fiets. Ik  heb dan maar voor een tiental kilometer de bus genomen. Gelukkig gaat dat hier heel vlot zonder gedoe.

Langs de fjord kom ik aan in Bodo waar ik nog even ga kijken naar de ferry waar een hoop volk staat aan te schuiven om naar de Lofoten over te steken. Morgen is er maar één weg: terug de berg op naar de achter gebleven auto. Maar eerst nog even genieten van de avondzon in de haven 

 

Met Bodo heb ik ook de Norskehavet of de Noorse zee op eigen kracht bereikt. Mijn tweede vlaggetje als eindpunt van de Strada a Nord.

Setsa, Noorwegen

Het is nog maar 12 km tot de grens met Noorwegen, toch genoeg om getrakteerd te worden op een arend die boven mijn hoofd blijft cirkelen  

Voor mij de Solvågtinden (1559m) in het Junkerdalsura die voor de gelegenheid een hoedje heeft opgezet om zich te beschermen tegen de zon.

Eens de grens over volgt een afdaling die me nog lang zal bijblijven. De pieken van het  Saltfjellet-Swartisen natioaalpark die boven de zestienhonderd meter uitkomen verschijnen als een ongelooflijk panorama voor me met langs de kant een diepe ravijn

 

Als we 600 meter lager op bijna zeeniveau belanden gaat wordt de nu brede Saltdalselva rivier gevolgd die naar de Skjerstad fjord leidt. Bodo komt in het vizier.

Merkenes

Van hiker tot biker

Nog eens een metamorfose, de rugzak gaat de auto in en de fiets vliegt eruit. Het plan is naar Bodo te fietsen en daar nog eens een vlaggetje te planten voor het einde van de strada a nord, die ondertussen als een meanderende rivier in zijn delta geworden is 

Vandaag gaat het tot vlak onder de grens met Noorwegen. Eerst 40 kilometer langs het Sädvvájávrre stuwmeer

en dan een lange gestage klim die stijgt rond de 7% waar de eerste pieken al verschijnen van het nationaal park dat voor morgen op het programma staat.

de Skaitiaksia in het Junkerdal Noorwegen

van Jakkvik naar Jakkvik

400 kilometer met 3 bussen en de auto om die terug bereikbaar te hebben. Dit voor de 92km die te voet werden afgelegd. Met de wagen moet je altijd terug naar de Inlandsvägen die door weden op de centrale Zuid-Noord as loopt.

Onderweg moet er herhaaldelijk gestopt worden voor rendieren die in deze tijd van het jaar op de lager gelegen gronden grazen.

 

Het Noorden

Ik heb besloten niet nog enkel dagen heen en weer te wandelen op de Kungsleden maar op zoek te gaan waar het noorden voor me ligt. En dat blijkt een vijf kilometer verderop aan de rand van de poolcirkel te zijn waar twee meren het niet eens geraken wie in wie overloopt.

In de herberg blijkt het nogal druk te zijn met alle kampeerders die schuilen in het keuktje voor de regen. Daarom dat  ik er op uit ben morgen op zoek te gaan naar de auto om verder het pad van de eenzame fietser in te slaan.

Jäkkvik

Een heel gevarieerde dag onder stralende zon en met minder midges dan we ondertussen gewoon geworden zijn.

 

Het Luvtávrre meer blijkt een hotspot te zijn voor Kungsleden kampeerders en wel terecht.

In de  Pieljekaise hut stap ik nog binnen voor een tas soep te maken voor de klim naar de fjell in het gelijknamige natioaalpark. 

Maar die klim valt best mee en geeft weer schitterende vergezichten op de afgelopen en volgende streek waar ik door trek.

 

Wulp

 

Adolfsström

Maar een korte trip vandaag zodat er wat op krachten kan gekomen worden. Het gaat op en neer langs het zelfde meer als ik gisteren ben toegekomen. De mistige omgeving in het gemengde berken, dennen en rotsblokken bos straalt een bijzondere sfeer uit.

 

Op bestemming klaart het op na een fikse bui en is het genieten in het hutje aan de rand van het meer.

De bottinens en kousen terug droog krijgen tegen de volgende dag is een bezorgdheid die regelmatig terug aan de orde is.

 

voor de skiërs is het seizoen blijkbaar definitief afgelopen

Bäverholmen

s'nachts opstaan omdat de midgets en de muggen je geen rust gunnen levert nog een mooi zicht op het meer op.

Het pad blijft op 700 meter hangen met op het einde een duik van 250 meter omlaag naar een meer. Ondanks de mist en regen loopt het lekker maar de midgets doen me uiteindelijk toch naar een kamer met een bed verlangen.

Maar voor die opduikt nog een geweldige rivier waar rasters hun hartje aan kunnen ophalen. 

Laddievardduo

Onder een stralende zon gaat het een tweede dag verder door het Vindelfjälen park. Met veel vogels die niet de schuwheid hebben die we gewoon zijn.

 

Ik ben te krenterig geweest met het samenstellen van mijn bepakking en dat laat zich voelen. Zonder slaapmat is het hard op de rotsbodem en zonder vuurtje een erg sober avondmaal 

Ravfälls

Ik pik weer aan op de Kungsleden tot waar ik vorig jaar gelopen heb. De Kungsleden loopt hier door het Vindelfjallen nationaal park waar het deel van vorig jaar van Hemavan naar Ammarnas ook door liep.

 

Er wordt snel gestegen naar het smalle dal. De sporen van de rendieren paden laten vermoeden dat het een hels spektakel moet zijn als de kuddes door dit dal trekken naar de lager gelegen gronden.

 

In de hut Ravfälls wat meer volk dan we van de Lapplandsleden gewend waren, maar naast de mensen die de Kungsleden lopen veel vissers die de nacht gewoon doorgaan met het beoefenen van hun geliefde sport.

Kungsleden tweede sectie

Ik loop nu verder op de Kungsleden vanuit Ammarnäs waar ik vorig jaar gestopt ben  Om hier te komen is een hele poespas met auto en trein. Maar ik maak gebruik van de gelegenheid om een stukje met de Inlandbanen trein te maken. Een rit in volle zon. De lijn is 750 kilometer lang en doorkruist Zweden in het midden op de noordzuid as.  De treinstellen zijn uit een reeks van 100 in Italië gebouwd waarvan vijf aangepast aan de Zweedse omstandigheden om op deze lijn te rijden.

 

Hemavan 10 juli

Langs aswegen gaat het vanuit Virisen langs het Stor Bjokvatnet meer naar Hemavan waar de hoge toppen van het Vindelfjälen natioaalpark verschijnen.

Vanuit deze plaats heb ik vorig jaar het eerste sectie van het Kungsleden pad gelopen. Vanaf deze plaats kan ik met bus en trein terug naar de auto en het eindpunt van deze sectie bereiken om verder op Kungsleden te wandelen. Stor Bjokvätnet

 

 

 

Högås

 

Mijn gerief is nog behoorlijk nat van de avonturen gisteren, maar als ik om vijf uur wakker wordt schijnt de zon. Alles buiten open gehangen en terug de tent in. Maar om half zeven hoor ik getik van de regen op mijn ent. Hals over kop alles in het hok dat gebruikt wordt om vis te drogen en vlakbij staat. Maar uiteindelijk kan ik toch min of meer droog vertrekken. De bottines zijn nog doordrengt maar met de truk die ik in Noorwegen geleerd heb kan ik met plastieke kousen mijn binnen kousen nog wat droog houden in de hoop dat tijdens het stappen de bottines ook terug zullen opdrogen.

Vanaf hier zijn het aswegen, als bij het grote meer aankomt blijkt mijn GPS geblokkeerd.

Virisen 8 juli

Langs een skipad naar Virisen 

Omdat ik de steile afdaling die volgt langs de lapplandsleden niet zie zitten kies ik voor een alternatief langs een verbindingsweg over een pad dat niet blijkt aangepast te zijn voor de zomer.  Met de regen die bij tijden met bakken uit de hemel valt blijkt dit allemaal rapper gezegd dan gedaan. Het is niet eenvoudig een weg te vinden door de marsh velden en het struikgewas dat tot op schouderhoogte komt. Als je even stilstaat zijn de midges daar om je eraan te herinneren dat het toch maar beter is door te stappen.

mash

Maar na regen komt een regenboog en heb ik nog prachtig zicht op her Virisen meer. In het dorp Virisen loopt geen levende ziel rond en de verhuur hutjes blijken een vervallen bedoening te zijn. Maar de tent geraakt toch opgezet en ik ben vermoeid genoeg om hoe dan ook in slaap te vallen. Het zijn deze dagen die als een zoete herinnering blijven hangen, we hebben het overleefd!

 

Granssjö

Het was beloofd zon en regen, en de goden hebben woord gehouden. In de voormiddag is het heerlijk zonnig als ik een wilde rivier oversteek 

 In Vardofjäll is voor het eerst spraken van menselijke bewoning  Een boerderij die zich bezighoud met het verzamelen en scheiden van de rendieren 

Uit het niets verschijnt een aardeweg waarop het makkelijk lopen is maar al vlug weer verdwijnt  Er moet dus toch een manier zijn om via een weg deze brede bergkam te verlaten  Maar mijn pad gaat over een pas op 940 meter. Waar de regen ongenadig van zich laat horen zodat het zwaar wordt op de hoogvlakte die lang aansleept.

 Maar dan uit het niets een koude rendieren die al even snel in de mist opgaan. Je weet dat ze er zitten maar je krijgt ze niet te zien als je dat wil. Zoals het noorderlicht in de winter. Een troffee die het onvriendelijke onthaal op de kleine camping goed maakt.

Ätnikstugan

Ik ben nu op een 10 kilometer van de Noorse grens waar we nog verder tegenaan gaan. Daar ligt het Borgefjell nationaal park. Een moeilijk doordringbaar gebied waar ook geen paden doorlopen. De toppen bieden een prachtig decor.

Bij het  verlaten van de hut wordt ik 's morgens nog getrakteerd op een prachtige rivier, iets voor de rafters. 

Het pad is hier goed beloopbaar en de bottinen moeten dan ook maar een keer uit.

In de hut krijg ik nog gezelschap van een jonge vrouw die al 22 dagen onderweg is volgens de green ribbon beweging. Dat is trekken door Zweden niet volgens een vastgestelde route maar in regel zoveel mogelijk ol onverharde paden en steden te vermijden. 

Tjakkelsruga

Vandaag loop ik helemaal door Samiland. Nu is hier geen permanente bewoning meer op een paar Sami families na die er de Rendieren beheren  Oude nederzettingen zijn er nog wel, er is evidentie dat ze tot minstens 200 jaar geleden bewoond werden. En door Noren (relatieve benaming) bezocht werden om handel te drijven  In de tweede helft van de vorige eeuw zijn ze stelselmatig weg getrokken 

In de nieuwe hut 

De oude hutten 

 De bestemming van vandaag is zo een woonplaats waar een hut is bijgebouwd en nog oorspronkelijke hutten staan.

Voor we daar zijn gaat het door een nauw dal aan de Durrenpiken die nog lang de omgeving blijft domineren. De smalle parallelle rendieren paadjes doen vermoeden dat het een hels spektakel moet zijn als de kuddes hier doortrekken naar de zomergronden.