Ryphusan

Een helse tocht met behouden aankomst. 

Ik moet me inpassen in het buienritme om droog te kunnen vertrekken. Ik kan mijn binnentent niet afbreken vóór de buitentent dus is er een venster tussen de regenbuien nodig waar de buitentent erafgaat en ik mijn binnentent kan opbergen want  die moet droog blijven wil ik miserie de volgende dag vermijden. Ik ben zelf goed beschermd tegen de regen dus is het aanvankelijk genieten in het mist landschap langs de talrijke watervallen op déze hoogvlakte. Maar het wordt heviger en heviger te regenen met hagelbuien en een temperatuur die naar het vriespunt neigt. Ondertussen ben ik nat tot op het lijf en ook mijn regenbroek biedt niet langer weerstand. Op  1314 meter ben ik op het hoogste punt van de weg en is wat eigenlijk een klein riviertje is  met de smeltsneuw zich opgewerkt  tot een heuse rivier die de weg overspoeld. Er zit niets anders op dan de bottinen  uit te doen om over te steken. Maar dat is niet veel gekort, ze worden onder de striemende regen met het aan en uit doen toch helemaal nat. Helemaal afgekoeld is het aftellen tot ik zes kilometer verder aan de berghut kom. Even denk ik dat ze op slot is maar dat blijkt toch niet het geval en kan ik binnen. Binnen staat een gasbrander maar die is met geen stokken in gang  te krijgen, Ook het gasvuur niet maar gelukkig heb ik mijn eigen brander mee. 

Twee uur later wordt er geklopt op de deur en staat Anette, die ik eerder al ontmoet heb en ook helemaal verzopen, aan de deur. Ze is de backpacker op de route die er zich vandaag heeft doorgewaagd.  Zij loopt niet met GPS  en wist niet hoe ver het nog tot de hut was. Ze zegt dat ze zichzelf voordurend oppept met de gedachte  stapppen stappen Arlette en dan mag je op bedje gaan liggen! Met een hoop dekens en een pot spaghetti die in de hut te vinden zíjn maken we het ons gezellig en de volgende dag straalt de zon als we opstaan om met twee plastiek zakken om onze voeten in de bottinen verder te trekken.