Solidarnosc

Slippy walks

De laatste dagen heb ik wel wat te doen rond de sponsoractie voor AMAR, een ondeelbaar onderdeel van het verhaal. Veel was er niet nodig om met een voorzichtig mailtje aan Eli, chef steungroep, een voorstel te doen om het vuur goed in gang te krijgen. Van Eli sloeg het vuurtje vlug over naar de wijdere omgeving. Het voelt goed er niet alleen met te staan, en hopelijk is dat ook hoe Jan en zijn trawanten er in Rio over denken.Mensen die dag in dag uit aan de kar trekken.

Jan volgt al jaren de zaken op in Brazilië en verzorgd het communicatie kanaal met België. Ik ken Jan van mijn burgerdienst in de vroege jaren 80. Waar we samen waren in een gezinsvervangend tehuis voor een groep van een achttal jongeren. Het was de tijd dat werd overgegaan van grote tehuizen, naar groepjes op mensen maat. Een vruchtbare evolutie maar die in zijn beginjaren zijn stabiele vorm nog moest krijgen, met alle turbulenties van dien. Als ik er op terug kijk, een rijke periode uit mijn leven waar ik sterk door beïnvloed ben geweest en die voor geen geld ter wereld zou hebben willen missen. Toen al was ik onder de indruk hoe Jan ondanks de weinig opbeurende omstandigheden met zijn optimisme een constructieve sfeer wist te creëren. De jaren daarna hadden we nog weinig contact met elkaar, tot een tweetal jaar geleden Jan bij een verblijf in België de vrienden uit de scouts groep waar we beide lid van waren, ons uitnodigde om het verhaal van de favelas te brengen. Opnieuw was ik onder de indruk van zijn houding, die de onrechtvaardigheden niet uit de weg ging, maar er ook niet op blokkeerde om vooruit te komen. 

Hij heeft mij alvast kunnen overtuigen dat een project als AMAR zin heeft, niet alleen door wat het betekend voor de individuele jongeren die er bij betrokken zijn maar ook door de boodschap die het brengt. Van de lezer dezer hoop ik dat hij tot de zelfde conclusie kan komen.