Na heel wat gepuzzel heeft hij zijn vaste vorm gekregen: Mijn ‘Strada del Nord’. Stukjes zullen nog wel verlegd worden. En wat uitgetekend is kan wel botsen met de toestand ter plaatsen … een deel van het verhaal waar ik nu nog niet aan toe ben. Hij er niet enkel op papier, vastgelegd met een 2000 tal coördinaten, ook in mijn hoofd heeft hij zijn vaste plaats gekregen.
Het is een touw gelegd van Rome naar Antwerpen waar ik me aan kan vastgrijpen als het nodig is. Een open gebroken lijnstuk, eind en begin punt zijn niet essentieel maar wel overwogen gekozen. In dit geval het Pantheon, synthese van een oud verleden en de Antwerpse midden statie, kathedraal van de reiziger. Lijnen getrokken met potlood en liniaal op enkele kaarten met grote schaal vormden het vertrek punt van de oefening. Daarna kwam de informatie uit alle mogelijke bronnen die ik vinden kon. Waar de antieke wegen gesponnen werden tussen belangrijke steden, worden die nu veelal gemeden, want de paden die hen verbind zijn overgenomen door het snel verkeer waar geen pelgrim zich thuis voelt. Niet altijd was het eenvoudig het onverharde pad te vinden die me brengen kon waar ik heen wilde. De knopen op het pad zijn de plaatsen om te overnachten of om eten te kopen, ook dit met nog wel heel wat vraagtekens en uitdagingen voor later.
Voor vele is al dat gedoe met dikwijls verlopen kaarten niet echt nodig. Ze pakken hun rugzak en nemen een gids in de hand die hen mogelijk nog beter de weg wijst. Voor mij is het echter een onontbeerlijk deel van het ritueel en een bron van geneugte. Zoals hij gepland is wordt een weg niet gelopen. Het zijn de ontdekkingen en voorvallen en-route die zullen sturen en met ontelbare voetstappen de uiteindelijke route vormen en hem kleur geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten