17 oktober 2011

De route, theoretische versie uitgetekend.



Na heel wat gepuzzel heeft hij zijn vaste vorm gekregen: Mijn ‘Strada del Nord’.  Stukjes zullen nog wel verlegd worden. En wat uitgetekend is kan wel botsen met de toestand ter plaatsen … een deel van het verhaal waar ik nu nog niet aan toe ben. Hij er niet enkel op papier, vastgelegd met een 2000 tal coördinaten, ook in mijn hoofd heeft hij zijn vaste plaats gekregen.
Het is een touw gelegd van Rome naar Antwerpen waar ik me aan kan vastgrijpen als het nodig is. Een open gebroken lijnstuk, eind en begin punt zijn niet essentieel maar wel overwogen gekozen. In dit geval het Pantheon, synthese van een oud verleden en de Antwerpse midden statie, kathedraal van de reiziger. Lijnen getrokken met potlood en liniaal op enkele kaarten met grote schaal vormden het vertrek punt van de oefening. Daarna kwam de informatie uit alle mogelijke bronnen die ik vinden kon. Waar de antieke wegen gesponnen werden tussen belangrijke steden, worden die nu veelal gemeden, want de paden die hen verbind zijn overgenomen door het snel verkeer waar geen pelgrim zich thuis voelt. Niet altijd was het eenvoudig het onverharde pad te vinden die me brengen kon waar ik heen wilde. De knopen op het pad zijn de plaatsen om te overnachten of om eten te kopen, ook dit met nog wel heel wat vraagtekens en uitdagingen voor later.
Voor vele is al dat gedoe met dikwijls verlopen kaarten niet echt nodig. Ze pakken hun rugzak en nemen een gids in de hand die hen mogelijk nog beter de weg wijst. Voor mij is het echter een onontbeerlijk deel van het ritueel en een bron van geneugte. Zoals hij gepland is wordt een weg niet gelopen. Het zijn de ontdekkingen en voorvallen en-route die zullen sturen en met ontelbare voetstappen de uiteindelijke route vormen en hem kleur geven. 

11 september 2011

De verveling ten top








Onlangs kwam mijn plan tijdens een middagmaal met enkele, ondertussen ‘ex-‘,  collega’s ter spraken.
De wenkbrauwen werden gefronst en vol vertwijfeling werd er geopperd, hoe er mensen konden bestaan die aan zo een vervelende onderneming  enig plezier kunnen beleven. Een dag of wat … OK, met de fiets zodat de zaak wat opschiet, misschien ook nog wel, maar dag na dag enkel stappen tot de avond komt en dan vroeg gaan slapen om de volgende morgen er terug tegenaan te gaan dat 100 dagen aan een stuk!
Ik voelde me volkomen onbekwaam om hun  duidelijk te maken, dat ik niet verwachtte dat ik ook met maar enig probleem in verband met verveling zou te maken hebben. Evenmin als dit het geval was mijn eerdere fietstocht naar Umbrië. Ontdaan van iedere ballast, een prachtige film waar jezelf in het decor rond rijdt en die blijft boeien van s ’morgens tot s ’avonds, van de eerste tot de laatste dag. Hoe leg je zoiets uit?
De volgende tekst van Willem Vermandere is misschien wel een aanzet, voor wie toch een poging wil wagen een en ander te begrijpen zonder het aan den lijve ondervonden te hebben.

Onderweg


Onderweg ben ik zigeuner, onderweg ben ik een kind
van de rusteloze wegen, te voet en welgezind
weg uit het nauwe vaderland
naar het bergland naar de rotsen naar den bos- en de waterkant

Onderweg daar zit je veilig ...
je mag jodelen en zingen, ...
onderweg leer je vergeten, gisteren ligt ver achter u
en voor morgen nog geen zorgen, onderweg is 't altijd nu

Je passeert langs kathedralen en je duizelt keer op keer
van die stoutmoedige dromen van die bouwers van weleer
en zo leer je blind vertrouwen en vorderen ondanks brute pech
wuif veel liever dan te vloeken naar de kinders langs de weg

En je loopt door de paleizen met uw hoofd vol romantiek
maar uit krotten en ruïnes klinkt er klaaglijke muziek
deelt uw brood met lotgenoten, zoveel zwervers grauw van vel
langs de gloeiend hete wegen, in steden vol kommer en kwel

Onderweg op markten en pleinen vind je volk mild en gastvrij
en dat schenkt u met handen en voeten zoete vruchten allerlei
en zo vind j' ook uw geliefde, met nog jaren voor de boeg
van uw teder zacht beminde, daarvan krijg je nooit genoeg

Onderweg ben je nomade, soepel plooiend speels van geest
je geeft u over aan de genade, je wordt vrij en onbevreesd
want je botst met tegenstrevers, elkendeen zegt zijne zeg
leer geduldig incasseren van tegenliggers onderweg

Los van vastgeroest' ideeën, onderweg pluk je den dag
pelgrim ben je heel je leven, vorderen doe je liefst zig-zag
haast u haast u uiterst langzaam, want het einddoel is bekend
daar valt weinig van te zeggen, niet bepaald een happy-end

Ooit als kind ben ik vertrokken, zonder route kaart of plan
onderweg al heel mijn leven, wat is daar de zin toch van
onderweg stel je geen vragen, voor hoelang nog en waarom
onderweg ben je zigeuner, je reist voort en ziet niet om
uit de CD Onderweg van Willem Vermandere .

11 juli 2011

Padvinder op pad








Zoals de verwilderde oer rivier eenmaal stroom wordt, begint het pad van Rome naar Huis vorm te krijgen voor me door het aaneen rijgen van paden die kunnen dienen. Tijd nu om wat concreter te worden, want ondanks de goede raad die uit verschillende kanten gegeven wordt moeten er genoeg vertrouwen gebouwd worden dat de weg me zal brengen waar ik hoop te komen. In de maand mei ondernemen we een zesdaagse trektocht in de Sibilini langs het traject van de E1. Geen deel van de uitgezette weg maar wel goed om terrein kennis op te doen. Een groep van zes vrienden met onder meer zus M. die ook een en ander uitvist in verband met haar Santiago queeste, waaraan ze ondertussen dapper mee bezig is. Hoe het haar gaat? Ik vraag het me af, maar voorlopig heb ik beloofd niet te storen met ruis uit het thuisland. Even later wordt er na een trouwpartij in Frankrijk op de terugweg nog een ommetje gemaakt langs Italië en Zwitserland om wat delicate paden uit het grote plan van dichtbij te bekijken. Jammer dat al wat stukken van de sluier worden opgelicht maar toch nuttig voor de slaagkansen. Zo vinden we het weggetje in Umbrië om van Le Cimitelle in Marmore te komen helemaal dichtgegroeid. En na enkele uren gevecht met de doorn struiken is het duidelijk dat een andere weg zal gekozen moeten worden. Het traject langs de Splügen pass tussen Italië en Zwitserland daarentegen ziet er beter uit dan ik verwachte. Ook het Italiaans E1 traject maakt ons wijzer. Het feit dat hij van Noorwegen naar Sicilië loopt wil niet zeggen dat het een expres weg voor de voetganger is. Weg markeringen blijken meer een illusie te zijn dan een toeverlaat en een Kompas kaart van 1:50.000 geeft je wel een idee van welke richting je uit moet en brengt je er vroeg of laat wel, maar een GPS en een 1:25.000 kaart met coördinaten is toch een aanrader als je wat meer van het landschap wil genieten dan je te vermaken met de padvinderij.

04 juni 2011

Woord en weder-woord


29 April 2011: mijn beroeps leven neemt een einde, een poort gaat open, een vriendin  vertrekt vanuit Zuid Spanje naar Compostella en verder over de GR11 door de Pyreneeën.

… In een nieuwe wereld. Hetzij in het ruige binnenland ver van het vlakke land, Hetzij in een nieuw tijdperk brekend met de vertrouwde cadans. Hoe dan ook niet onaantrekkelijk wel bevreemdend, en toch heel snel dan weer vertrouwd en alles omvattend. Vervagend al wat achter ligt.

Vaert wel.

  
...dag na dag de vertrouwde cadans, uitgestrekte vlaktes, desolate uitzichten.
320 km verwijderd van Sevilla ... langzaam vordert de weg, de zon brandt, de voeten  verhitten. Achter ons vervaagd inderdaad en elke morgen zie ik de zon opstaan...
met het thuisfront in mijn hart, zet ik gestaag de koers verder naar het noorden.

met het thuisfront in het hart. Het is maar op de heuvel dat je de vallei beter ziet.
Al die spinsels … ook gewoon toekijken en genieten dat doet deugd en gaat niet vlug vervelen. Dit soort ondernemingen blijft pure magie.

09 april 2011

La Strada a nord Roma - Anversa. Het plan

2012, 9 April 

Een jaar van vandaag. Dan zou het moeten gebeuren. Al leeft het al lang, geen mens waar het van kwam. De vorm, de krijtlijnen op de kaart, het inpassen der seizoenen, er is al over nagedacht. Het Waarom? Dit wordt uitgelegd want een vraag waar je niet aan onderuit komt, maar het is niet de verklaring die aan de bron ligt wel de drang die er is en waaraan nu eenmaal moeilijk te weerstaan valt.